Seniorzy w dobie izolacji?

Aby dobrze funkcjonować w warunkach niekoniecznie nam sprzyjających, ale ze względu na sytuacje epidemiczną koniecznych do zaakceptowania, należy wdrożyć w życie pewną ustaloną strategię, plan na życie w dobie izolacji.

Plan ten dotyczy każdej osoby, niezależnie od wieku, gdyż każdy człowiek w sytuacji deprywacji potrzeb afirmacji, kontaktu społecznego czy bliskości doświadcza frustracji, oporu czy złości. Ponieważ na wprowadzone dla wszystkich zasady nie mamy wpływu, a nawet w ramach solidarności społecznej nie powinniśmy wpływu tego szukać, to trzeba zmienić lub uregulować to, na co mamy wpływ i za co jesteśmy odpowiedzialni my sami. Zbiór prostych zasad pozwoli na przejście przez ten trudny czas zwycięsko, a więc w możliwie dobrej kondycji psychospołecznej.

Warto zatem pamiętać, by każdy dzień był ustrukturyzowany, miał swój plan z małymi lub większymi zadaniami do wykonania. Wypełnienie tego planu, nawet jeśli nie do końca lub nie idealnie, dać może poczucie siły, wpływu na sytuację, zwiększy zwrotnie sytuację, gdyż sami zobaczymy, ile wykonaliśmy zadań pod koniec dnia i okaże się, że nadal jesteśmy produktywni, potrzebni, zaangażowani a więc drzemie w nas siła i zasoby, o które być może się nie podejrzewaliśmy.

Drugą istotną częścią planu na czas izolacji jest podtrzymywanie kontaktów społecznych w możliwie dostępny dla nas sposób. W sposób oczywisty będą to telefoniczne rozmowy z osobami najbliższymi czy członkami rodziny ale być może warto odświeżyć w tym czasie dawno zaniedbane z różnych względów relacje z osobami dalszymi, znajomymi ze szkoły czy miejsca pracy. Dobrze, jeśli te rozmowy nie będą się opierały jedynie na wymianie informacji dotyczących chorób, koronawirusa, czy obaw i lęków. Niech będzie to okazja do wspomnień, bliższego i głębszego poznania drugiej osoby i jej świata, podzielenia się przemyśleniami na temat ostatnio czytanej książki, czy oglądanego filmu. Być może jest to również dobra okazja do zwerbalizowania takich emocji jak miłość czy tęsknota.

Warto powiedzieć o swojej wdzięczności wobec innych ale istotne będzie nazwanie konkretnych powodów, czynów, słów lub zachowań, za które chcemy podziękować. Wypowiadana wdzięczność jest jednocześnie słowem uznania, akceptacji i szacunku dla drugiej osoby. Okazując wdzięczność wzmacniamy w innych poczucie ich kompetencji i wagi ich obecności w życiu. Zwrotnie wdzięczność daje nam informację na temat naszych zasobów i poczucie dobrostanu, szczęścia w bardzo konkretnym wymiarze. Stajemy się świadomi, ile dobra nas otacza, że świat i ludzie nie są nam jedynie wrodzy ale sprzyjają nas, troszczą się również o nas i są dla nas wsparciem.

Wydaje się, że czas jest sam w sobie również dobrem, którym możemy obdarować innych. Rozmawiając z drugą osobą bez pośpiechu, z zaangażowaniem, bez bagatelizowania ale z prawdziwą ciekawością i uważnością ją słuchając, budujemy relacje wspierające dla obu rozmówców.

Na koniec może warto sobie uświadomić, że choć wszyscy przechodzimy przez trudny czas rozłąki i tęsknoty, to seniorzy wyprzedzają nas doświadczeniem i mogą stanowić dobry przykład, jak sobie radzić z samotnością lub izolacją. To oni przecież najpierw przeszli na emeryturę, poznali izolację i nadmiar czasu, bo najbliższe im osoby często zajęte pracą, swoją rodziną i życiem, nie miały czasu i możliwości (a być może chęci) na częste kontakty.

To seniorzy pierwsi nauczyli się radzić sobie z koniecznością nowej hierarchii i struktury dnia. Być może warto skorzystać z ich doświadczenia, poprosić o radę i relację z tego, jak sobie z tym wyzwaniem poradzili i… im podziękować?